TURANDOT. Opera

TURANDOT

Bere azken operarekin – 1924an hil zen eta Franco Alfanok amaitu zuen –, Giacomo Puccinik aurrerapauso handia eman zuen bere estiloa Gerra Handiaren ondoren garatutako musika-korronte berrietara egokitzeko. XVIII. mendeko Commedia dell 'Arteren pieza bat abiapuntutzat hartuta, Puccinik La consagración de la primavera lanaren egileari zalantzarik gabe – baina norberaren nortasuna galdu gabe – ematen dion norabidean aurrera egin zuen. Horrela, Turandoten, ariarren intentsitate melodikoa – «Nessun dorma» –, Txinako abesti folklorikoen oihartzuna – «Mòl«edo «Jazminaren lorea» –, guiñolaren antzerkitik irtendako pertsonaiak – Ping, Pang eta Pong – eta tribu-koloreko instrumentazio eta erritmo guztiz stravinskiarrak elkartzen dira.

Baina Turandot ere – Udaberriaren sagaratzea bezala – emankortasun-erritual handi bat da, non, hiru enigmen – gehi laurden bat – zeremoniaren bidez, sexu-ekintza gizonezkoen menderatze froga basatia izateari utzi eta elkar onartutako maitasun-topaketa bihurtzen den. Ildo horretan – erritualistikoa eta sinbolikoa – mugitzen da Robert Wilsonen eszenaratze estilizatua, Realean errepikatzen duena – denboraldiaren amaiera gisa –, lau denboraldi lehenago ikusi genuena.

Drama lirikoa hiru ekitalditan
Giacomo Pucciniren musika (1858-1924)
Giuseppe Adami eta Renato Simoniren libretoa, Carlo Gozziren izen bereko alegian oinarritua
Milango alla Scala Antzokian estreinatu zen 1926ko apirilaren 25ean, eta Errege Antzokian estreinatu zen 1998ko otsailaren 14an.